மற்றவர்களின் குறைபாடுகளை நாங்கள் எப்போதும் கவனிக்கிறோம், நம்முடையது ஒருபோதும் இல்லை. தினசரி வீண், வாழ்க்கை மற்றும் அன்பற்ற வேலை ஆகியவை நம் வாழ்க்கையை அடிமைத்தனமாக மாற்றுகின்றன. ஆனால் அது உண்மையா, அல்லது இவை நமது தப்பெண்ணங்களா? ஆனால் எல்லோரும் இந்த கேள்விக்கு அவரே பதிலளிக்க முடியும். இந்த கட்டுரையில் எனது வாழ்க்கையை எவ்வாறு மகிழ்ச்சியாக மாற்றுவது என்பது குறித்த எனது அனுபவத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறேன்.
சிரமங்களைத் தவிர்க்க நாம் எவ்வளவு விரும்புகிறோமோ, அவை தவிர்க்க முடியாதவை. இது நீங்கள் முன்வைக்க வேண்டிய ஒரு உண்மை. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, இங்கே முக்கியமானது அவை என்ன என்பதல்ல, ஆனால் நாம் அவற்றுடன் எவ்வாறு தொடர்பு கொள்கிறோம் என்பதுதான். மிகவும் பிரபலமான இரண்டு லேபிள்கள் உடனடியாக நினைவுக்கு வருகின்றன, அவை அனைவருக்கும் "நம்பிக்கையாளர்" மற்றும் "அவநம்பிக்கையாளரை" தொங்கவிடப் பயன்படுகின்றன. இந்த விதிமுறைகளின் விவரங்களுக்குச் செல்லாமல், உலகத்துக்கான அணுகுமுறை, முதலில், உங்கள் ஆன்மாவின் உள் நிலை என்று நான் கூறுவேன். இதில் ஒரு பெரிய பங்கு நமது சூழலால் செய்யப்படுகிறது. குழந்தை பருவத்திலிருந்தே அடித்தளம் அமைக்கப்பட்டுள்ளது.
ஒருவரின் கஷ்டங்களுக்கு ஒருவரைக் குறை கூறுவதற்கான எளிதான வழி. இவ்வாறு, நாம் நம்மை நியாயப்படுத்துகிறோம், மேலும் அது வாழ்வது எளிதாக இருக்கும். பிரச்சினை மட்டுமே தீர்க்கப்படவில்லை, ஆனால் எங்காவது ஆழமாக நமக்குள் குடியேறுகிறது. ஆனால் நீங்கள் இன்னும் விரிவாகப் பார்த்தால், பிரச்சினை மிகவும் இனிமையானது அல்ல, ஆனால் பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில் நம்மிடமிருந்து சுயாதீனமாக இருந்தாலும் சூழ்நிலைகளின் கலவையாகும் என்பதை நீங்கள் புரிந்து கொள்ளலாம்.
இந்த விஷயத்தில் ஒரு அற்புதமான ஜப்பானிய ஞானம் உள்ளது: "ஒரு சிக்கலை தீர்க்க முடிந்தால், நீங்கள் அதைப் பற்றி கவலைப்படக்கூடாது; அதை தீர்க்க முடியாவிட்டால், அதைப் பற்றி கவலைப்படுவது பயனற்றது." ஒரு விதியாக, நடைமுறையில் எல்லோரும் இந்த அறிக்கையை ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள், அதன் அலகுகள் மட்டுமே நடைமுறையில் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. எனவே, மகிழ்ச்சியான நபருக்கான முதல் விதி, அவர்களின் வாழ்க்கையில் வெவ்வேறு சூழ்நிலைகளை எவ்வாறு அமைதியாக ஏற்றுக்கொள்வது என்பதைக் கற்றுக்கொள்வது. நிச்சயமாக, நீங்கள் உணர்ச்சிகள் இல்லாமல் செய்ய முடியாது. எப்படியிருந்தாலும், 70% மக்களுக்கு இது நம்பத்தகாததாகத் தெரிகிறது. ஆனால் இது தங்களுக்கு இன்னொரு சாக்குப்போக்கு அல்ல. சுய கட்டுப்பாட்டைக் கற்றுக்கொள்ள அனைவருக்கும் வெவ்வேறு நேரம் தேவை என்பது தான்.
எங்கள் இரண்டாவது சிக்கல் மந்தை உள்ளுணர்வுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. ஒரு சமூகத்தில் வாழ்வதால், “எல்லோரையும் போல” இருக்க முயற்சிக்கிறோம். இது மிகவும் வசதியானது, அது எங்களுக்கு பாதுகாப்பாகத் தெரிகிறது. ஆனால் அது உண்மையில் அப்படியா? இல்லை என்று நினைக்கிறேன். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, ஒவ்வொரு நபரும் ஒரு தனிநபர். நீண்ட காலமாக நிறுவப்பட்ட வாழ்க்கைக் கொள்கைகளைப் பின்பற்றி, பிறப்பிலிருந்தே நாம் அமைப்பில் வாழப் பழகிவிட்டோம். எல்லைக்கு அப்பால் செல்வதால், நாம் முதன்மையாக விமர்சனங்களை எதிர்கொள்கிறோம். நாம் அதை பயங்கரமான ஒன்று என்று உணர்கிறோம். நாம் நம்மைக் காண்பிப்பதை நிறுத்துகிறோம், கனவுக்குச் செல்கிறோம், பழக்கமானவர்களிடம் திரும்புவோம். இங்கே மீண்டும், நமது சூழலைப் பொறுத்தது. ஏனெனில், என்ன மாதிரியான சூழல், அத்தகைய கட்டமைப்பு. சமூகத்தின் தரப்பில் விமர்சனங்கள் மற்றும் தவறான புரிதல்களுக்கு ஒருவர் பயப்பட முடியாது. நாங்கள் எங்கள் வாழ்க்கையை வாழ்கிறோம், எங்கள் கதையை எழுதுகிறோம். ஆகையால், மகிழ்ச்சியான நபரின் இரண்டாவது விதி என்னவென்றால், அவர்கள் உங்களிடம் சொல்வதைக் கேட்பது, முடிவுகளை எடுப்பது, ஆனால் மற்றவர்களின் கருத்துக்களைச் சார்ந்தது அல்ல.
எல்லோரும் அதிக திறன் கொண்டவர்கள். சில நேரங்களில் நம் சாத்தியங்கள் எவ்வளவு வரம்பற்றவை என்பதை நாம் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாது. எனவே, நீங்கள் உங்களை நியாயப்படுத்துவதை நிறுத்த வேண்டும், உங்கள் உணர்ச்சிகளைக் கட்டுப்படுத்த கற்றுக்கொள்ளுங்கள், கூட்டத்தை விட்டு வெளியேற பயப்பட வேண்டாம்.