ஒவ்வொரு நபரும் சுய முன்னேற்றத்திற்காக பாடுபட வேண்டும் என்று தோன்றுகிறது. இருப்பினும், எல்லாவற்றிலும் சிறந்ததாக இருக்க வேண்டும் என்ற ஆசை சுய-கொடியிடலாக மாறும் போது வழக்குகள் உள்ளன.
19 ஆம் நூற்றாண்டில், பிரெஞ்சு பரிபூரணத்திலிருந்து - பரிபூரணத்திலிருந்து பெறப்பட்ட "பரிபூரணவாதம்" என்ற சொல் ஒப்பீட்டளவில் சமீபத்தில் தோன்றியது. இன்று, அவை உளவியலாளர்களால் துல்லியமாக இயக்கப்படுகின்றன, இது பயனாளியின் கேள்வி அல்ல (சிறந்ததாக மாற முயற்சிக்கிறது), ஆனால் எந்தவொரு தவறுக்கும் நோயியல் சுய-கொடியிடுதல்.
உண்மையில், இது ஒரு தீவிர ஆளுமைப் பிரச்சினையாகும், ஒரு நபர் நிழல்களைக் காணவில்லை, ஆனால் உலகை கருப்பு மற்றும் வெள்ளை என்று பிரிக்கிறார்: ஒன்று செய்தாலும் இல்லாவிட்டாலும். இதன் விளைவாக, பரிபூரணவாதிகள் மன அழுத்த சூழ்நிலைகளில் மற்றவர்களை விட பெரும்பாலும் இருக்கிறார்கள், தோல்வியின் அடிப்படையில் தற்கொலைக்கு கூட ஆளாகிறார்கள். பரிபூரணவாதியின் பார்வையுடன் ஒத்துப்போகாத சிறிய விமர்சனம், பொதுக் கருத்து தனிப்பட்ட அவமதிப்பு என்று கருதப்படுகிறது.
சிறுவயதிலிருந்தே மிக உயர்ந்த கோரிக்கைகள் செய்யப்படும் குடும்பங்களில் பொதுவாக ஒரு பரிபூரணவாதி உருவாகிறார் என்று உளவியலாளர்கள் நம்புகிறார்கள். பள்ளியில், அத்தகைய குழந்தை "சிறந்த மாணவர் நோய்க்குறி" நோயால் பாதிக்கப்படுகிறது. ஆனால் இளமை பருவத்தில், அவர் தனது பெற்றோரின் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து முற்றிலுமாக வெளியேறலாம், அல்லது இலட்சியத்திற்கான அவரது விருப்பம் மோசமடையும்.
ஒரு வயதுவந்த பரிபூரணவாதி தன்னை மட்டுமல்ல, அவரைச் சுற்றியுள்ள அனைவரிடமும் கடுமையான கோரிக்கைகளை வைக்க முனைகிறார். அவர் குடும்ப உறுப்பினர்களை சோர்வோடு சித்திரவதை செய்வார், அவர் ஒரு முதலாளியாகிவிட்டால், ஊழியர்கள், அவர்களிடமிருந்து முழுமையான முழுமையை கோருவார்கள். பரிபூரணவாதிகள் மிகவும் அரிதாகவே சந்தோஷப்படுகிறார்கள், ஏனென்றால் அவர்களுக்கு எளிய விஷயங்களை எப்படி அனுபவிக்க வேண்டும் என்று தெரியவில்லை.